Tegengif 12

Lichter dan een kurk dobberde ik op de dreven

toen er ineens een dolfijn op mij afschoot

"wil jij mensenzoon deze ring

eens om je vinger schuiven ?

mijn vertrekken zijn de allerschoonste

hun parfum zal je vrolijk dwaas stemmen

alle seizoenen door hangt er een geur van melk en honing

om er te leven hoef je niet over geld te beschikken

wij schepsels, wij halen vrij adem

spotten in het water met de zwaartekracht

liefde wordt bedreven met tienen tegelijk

geen paus die ons onze vrije tijd voorschrijft

wat jij 'God' noemt ligt aan de basis

der minste geringste beweging onzer vinnen

waarom toch het licht van deze luchtige extase uitdoven

zoals jouw voorouders, auteurs van hun eigen drama, zulks deden

kom mee, vandaag schenk ik je de beloning van je inspanningen

duik met mij mee naar de grote diepten

je zult 't zien : van wat jij 'dood' noemt weten wij niks

omdat wij onophoudelijk de vreugden van de Schepper vertolken

jij ook mensenkind jij kunt zwemmen, vliegen vrij

jij bent er zelfs volkomen voor geprogrammeerd

volg mij en ik zal je laten zien hoe te vibreren

hoe te walsen in de armen van Elohim !"

Verbijsterd luisterde ik naar de glimlachende vrouwtjesdolfijn

zei ze niet precies wat ik zelf ook beweer

dat de dood maar een wanne leugen is

een hypnose, een waanzin, een wrede misleiding ?

daarom dan ook nam ik haar aanbod aan, eerst

nog aan haar ruggevin vastgeklampt

dan al gauw los, op m'n eentje, steeds relaxter

schetste ik mijn arabesken, dook ik van spiraal in spiraal

der onmetelijkheid ontving ik de blijheid en de sappen

der oceanen en sterren vaardigheid en soepelheid

der dichters deed ik tal van dromen uitkomen

eindelijk deelde ik volop in Scheppers dolheden

bij het ochtendgloren voelde ik de ring van de zeemeermin

nog om mijn vinger als herinnering

het bloed in mijn aderen vernieuwen

mij een duizelingwekkende toekomst openen

en jij daarin

en ik erin zeg

en jij en ik

en ik er nog een keer in

dag in de nacht

alsof de tijd ineens uiteenbarstte

vanuit de diepten der tellingen

alsof de tijdmachine klem liep

in de war geraakte

eindelijk lossprong

omkering der tijd in de tijd

vaarwel ditmaal

opnieuw voor 't eerst

weet je nog de verwoestte tempel

die eens zal worden herbouwd

de dag der dagen

perfect onuitsprekelijk eeuwig

van lofzang raadsels weet je het nog

zoom

Tegengif 11

De Masten van Marseille, overdag

Op een dag, het was in 1993
zei ik tegen mijzelf :

om de komst van de eenentwintigste eeuw te vieren
laat mij een teken bedenken
een opwindende architecturale act
voor iedereen verstaanbaar

een kunstwerk
dat ver
in de grond graaft
en licht
naar de hemel reikt

waarom geen ...masten
zachtjes spiralerend
zo'n honderd meter hoog
op het zeegat van de Vieux-Port
de plek waar de westerse beschaving ontstaan is

ark van verbond
van de wereld die eraan komt
iets moois, iets nieuws
de westerse metafysica
vertaald in handzame, concrete, toepasbare termen
(en onder metafysica versta ik waarheid, schoonheid, wijdte, doeltreffendheid)

heb dus het projekt geformuleerd
de haalbaarheidsfactor geverifieerd
het resultaat gepresenteerd
aan tal van directeurs de cabinet
chargés de mission
raadgevers
ingenieurs
architecten
journalisten
consuls
femmes qui tiennent salon

en ook aan zijne eminentie de kardinaal van de stad
die mij glimlachend ontving
en mij na het gesprek nogal smartelijk toevertrouwde :
"...helaas zal ik uw brug niet meer mogen aanschouwen."

heb mijn schoenzolen versleten
om de vip's voor mijn affaire te winnen
ze keken me maar raar aan

"wat is dit nou voor vent ?
waar komt die kerel vandaan ?
waar bemoeit-ie zich in hemelsnaam mee ?
en buitenlander ook nog !"

de kloof
even zo breed
als de institutionele routine log is

viel niet te overbruggen
de traagheid van de koeienvloer
die te respecteren viel

maar gek : bij ieder echec
voelde ik diezelfde koeienvloer
me een woord van aanmoediging influisteren
subtiel, fragiel

daarom heb ik niet getreurd
een enkele zet is genoeg
om de beweging van de Andere tijd
op gang te brengen
en virtueel ben ik overal thuis

op den lange duur doet het licht toch wat het wil
het essentiële is verricht in de grote diepten
kalm en ernstig wacht ik
vol vertrouwen
op het moment

de eindeloze zit vol humor
alsof we hem ontvluchten konden
terwijl hij u doet leven
alsof we hem verwaarlozen konden
terwijl hij toch uw eigen vergeten in handen heeft
u bent de brief kleine
hij is de envelop
en als u er niet in slaagt uzelf als een brief te beschouwen
u té veel voor uw ogen als vanzelfsprekendheid staat
verrek dan bent u echt blind hoor kleine
duizelingwekkend ons bestaan
en met u de eeuwen
heel de vlammenuitslaande draperie der eeuwen

het panoramische vergezicht van de encycliek


een staking van de dood


het is dus vandaag uiterst goed zichtbaar


bent u helemaal mesjokke


zee zon bloem licht


echo der lichten


zon stem licht golven van licht


middelpunt der aarde

De Masten van Marseille, 's nachts

Tegengif 10

zoom

Precies zoals de sterren het licht van boven de sterren doorlaten, zo vormen wij op onze beurt doorlaatpunten voor de invloeden van een hogere en intensere wereld, oer van ons bestaan.

Woorden ook zijn openingen naar dat principiële domein. Daarom is men nooit voorzichtig genoeg in hun keuze : zij beschikken over inherente krachten en autonome machten - voor ons geluk of ongeluk.

Eden is huiver wanneer de mond is zuiver.

De taal is van oorsprong niet-menselijk. "God" woelt, danst en surft in het diepe der woorden : ze te versjacheren, ze te misbruiken is de befaamde zonde tegen de geest. Bij overlijden gaan alle in een leven uitgesproken woorden de persoon vooraf.

Men is nooit koen genoeg met de woorden - in alle rede, dat spreekt voor zichzelf.

Zo'n iemand wordt verlosser van het toeval, koning in Eden, mals tot op 't bot.

altijd maar luisteren
klimmen vliegen zon
hart
punt van het hart
dat door het punt gaat
met de tijd
dus zullen jullie het zien
mettertijd
dankzij het hart van de tijd dus
ja ja
eenvoudigweg
de tijd boven zichzelf uit
verkiezen
de tijd in zich begeren
voor wat hij is
hem te willen in een klap
in een slag
in een grote ademing
zichzelf achter te laten
zich over te geven
zich te herhalen
zichzelf uit te kotsen
als een obstakel
volgens de les der tijd
die alles weet
die op het laatst alle hoekjes en gaatjes
van het probleem onthuld heeft

zoom

Tegengif 9

Mijn belangrijkste karaktertrek : ongedurigheid

De eigenschap die ik verkies in een man : humor, fijnzinnigheid, lichtvoetigheid

De eigenschap die ik verkies in een vrouw : de geur

Wat ik het meest waardeer bij mijn vrienden : hun vrouwen

Mijn grootste gebrek : te denken dat ik er geen heb

Mijn lievelingsbezigheid : vogels met mijn blik volgen, naar de wolken staren, geur opsnuiven van planten en bloemen

Mijn ultieme droom : zoals Elias de profeet in levende lijve aan gene zijde van de wolken verdwijnen

Wat zou mijn grootste tegenslag zijn : de geest te verliezen

Behalve uzelf wie zou u willen zijn : liftboy van het paradijs

Waar zou ik willen wonen : op de Alleluia Eilanden

Wat is mijn lievelingskleur : goud

Mijn lievelingsbloem : de bloem van haar hart

Mijn lievelingsvogel : die niet in een kooi vastzit

Mijn favoriete prozaschrijver : Blaise Cendrars

Mijn lievelingsdichters : Baudelaire, Jesaja, Lao-Tse

Mijn held uit de fictie : Philippe Corvage (in Ivoren Wachters)

Mijn lievelingsheldin in de fictie : Tante Sidonia, Barbarella, Wonderwoman, het meisje met de lucifers

Mijn lievelingscomponisten : de barokken, Pinkfloyd, Chineze muziek

Mijn lievelingsschilder : Picasso, Picasso, Picasso

Mijn helden in het echte leven : Belibastus (laatste op de brandstapel geworpen cathaar)

Mijn favoriete voornamen : Sophie, Claire

Mijn lievelingseten en drinken : oesters met champagne

Waaraan ik de grootste hekel heb : het systematies cartesiaanse rechtlijnige, de blindheid voor de waarheid van symbolen

De historiese figuur waar ik een hekel heb : Philippe de Schone, jodenhater en muntvervalser

De militaire gebeurtenis die ik het meest bewonder : David tegen Goliath

De gave van natuur die ik zou willen bezitten : als de vogels te kunen fluiten

Hoe zou ik willen sterven : met al mijn tanden

Mijn huidige gemoedstoestand : cool

De fouten die u het makkelijkst vergeeft : typfouten

Uw wapenspreuk : sursum corda

Saskia aan het raam geschetst door Rembrandt

Tegengif 8

zoom

Zo willen wij leven

in een tijd in een seconde

die zich zonder ooit met stromen te stoppen

steeds verder verdiept



alsof de eeuwigheid

zich zonder eind ontvouwt

de kern vormt van een ogenblik

optocht van een onschuldig elders



de tijd vastgelegd die zich keer op keer verruimt

in steeds machtigere vergezichten

een reis waarin alles wentelt en niets wisselt

paradoxale magie voor superlevenden



vernieuwde atomen

verwezenlijkte delen

weergalmen onsterfelijkheid

uitbundigheid der lusten

eeuwig gewoonweg



god heeft ons gezalfd met zijn olie

hij heeft zijn wezen in ons gestempeld

hetgeen zeggen wil

een keer voorbij alle keren

een ingreep

geldig voor elke keer

er was eens een keer

en een keer

van een keer

die een keer zal zijn

in de mate van een keer

die in een keer

vrijmaakt

een enkel keer

schakel van keren

overspringende keer

omdat hij er maar een keer is geweest

en hij er ook maar een keer zijn zal

hij steekt niet in de keren

die keer op keer terugkeren

maar iedere keer helemaal

in een keer

midden in het hart

volgepropt met de wet van elders

precies in het midden

naaf

punt van ontbranding

Tegengif 7

zoom

Heb me onlangs

op het pad der Onnozelen begeven

bij hen die de dood

voor vanzelfsprekend houden

de hoempa van een dikke atmosfeer

met een zweem van bloed

duisternis, mist en kou

drukte heftig op mijn gemoed

onnozelen, waanzinnigen

de meesten door angst gedreven

de met kalk gepleisterde grafpreken

stemden me diep droef

onwetendheid

houdt hen in de greep

hebzucht oefent haar terreur uit

zodat het leven een wanhoop lijkt

daarom heb ik stiekem

een bos zonnebloemen in de ruimte gezet

al was het maar om de duisternis

één moment te doen verdwijnen

onmiddellijk liet Hein zijn zeis vallen

en verdween door een nauwe opening

de duisternis viel in duigen

licht werd opnieuw stralend geboren

ah ! het grote misverstand

de onwetendheid ontluisterd

val van een wanhopig mensensoort

de leugen eindelijk ontmaskerd

want kijk ! onder een flonkerende hemel

vonden wij elkander ondanks onze verwondingen

buitelende schoonheden in een andere wereld terug

waar niets of niemand zich nog om de dood bekommert

hij is het die het weet

wat nodig is om te weten

om door te gaan in de nacht

men gaat nooit snel genoeg

om met hem samen te vallen

bij zijn gekte

kijk daar steekt de wind op

opnieuw thans

en ik ben er opnieuw

alsof ik de tijd nieuw opschrijf

spaken keren tot de naaf terug

zijn tempo

vreugde vreugde zie het is opnieuw begonnen

het volgt elkaar op

Tegengif 6

zoom

- Vrijdag 23 oktober. Help ! Denkt u dit ritme nog lang te kunnen volhouden ?

- Zolang de inktpot niet leeg is, pen niet versleten, papier noch lezer om genade smeken en de pc het blijft doen is er geen rede om ermee te stoppen.

- Zegt u nu eens eerlijk : wat verwacht u voor elkaar te krijgen ? Wat denkt u in hemelsnaam dat uw bezieling op zal brengen ?

- Mij niets maar ik geloof stellig in het effect van vermenigvuldiging. Twee drie vier vijf vonkjes zijn genoeg om een vuur te doen ontbranden, of beter gezegd, om in de diepte die zachte, goudbruisende vloed op te wekken van de wereld die eraan komt. Met lijf en ziel zet ik de symbolen aan het werk, breng ze tot leven, geef er een hernieuwde vorm aan. Vroeg of laat zullen de gevolgen zichtbaar worden in alle disciplines van bestaan, harmonieus en hiërarchies. Die resultaten zullen in overeenkomst zijn met de aard van het symbool. Zo is de wet en het is niet anders. De Koran zegt : "God wil dat de mens wil". Er moet toch ergens op de koeienvloer een exact vertrekpunt zijn ? Poëzie is oorlog.

- Maar waarom u ?

- Wij bedoelt u ! Wij vormen een scharniergeneratie, het volk der laatste mensen. Ofwel wij openen wis en waarachtig dat nieuwe aeon ofwel wij vergaan met man en muis in een wereldorde zonder vooruitzicht, zonder vreugde, overgeleverd aan de omgang met versjacherde, bedorven, gekloonde lijfen... en we zitten er al midden in.

Hoor !
de most treurt
de wijnstok kwijnt weg
alle blijden van hart zuchten
de vrolijke trommels zwijgen
het rumoer der uitgelatenen wordt niet meer gehoord
de vrolijke citer zwijgt
men drinkt geen wijn meer onder gezang
de bedwelmende drank is bitter voor wie die hem drinken
gebroken ligt de woeste veste
gesloten is elk huis
zodat men er niet kan binnentreden
gejammer over de wijn in de straten !
alle vreugde is verbannen uit het land

Juist omdat ik die neerslachtigheid van de postmoderne, post-levende mens deel word ik ondanks mijzelve tot handelen gedwongen - ja, overdreven, patheties, idioot, zeg maar gerust dolkomies... Toch weet ik dat mijn aktie niet zonder vrucht kan blijven : ik ook, ik dans op de kruising der stromingen, zo zit m'n geest nu eenmaal in elkaar.
Voor de rest schik ik me in, ben beleefd, doe m'n plicht, gans m'n plicht, niks anders dan m'n plicht (en dat is nog maar de helft van mijn plicht), er is zon, regen, mistral, er zijn meeuwen, musjes, tortels, krabbetjes, hagedissen en de geur van verhitte dennenhars op de rots waar ik mediteer ; in het voorjaar zwaluwen - spreeuwen het najaar. Vanuit hier lacht het blijde Italië mij toe, verder op spannen de Nederlanden de boog van Vlaanderen - doch voor mij is het centrum der aarde hier, want dààr waar ik reis is het paradijs zoals iemand het treffend zei ; dessalniettemin geen enkel lichtje boven de horizon, voor mij uit fletse vlakten van discipline, doorzettingsvermogen en concentratie.

Bah, buig m'n nek - hef het hoofd op en snuif bij voorbaat die guldenbruisende geur van de wereld die eraan komt op ; de gifdampen tasten mij niet aan. De dagen komen en gaan.



de gekozenen der eenheid

het is driewerf sublieme gekte

hoe wij er komen door stralende gelijkvormigheid

hier is dus onze nieuwe kathdraal

frisse lucht in de hersenen

een gehaast mens heeft de uitdaging aangenomen

is opnieuw begonnen

de geest van het dwaze ritme te ontrollen

standvastig

elke dag verplicht de kleine dingen van de dag te doen

de ademhalingen der dag te ondergaan

tijdens de dagen zonder hoop op vernieuwing

verbetering

de poort gaat opnieuw open

draait en geeft mee op de ijzeren duimen

Tegengif 5

Heb een bevriende vioolbouwer gevraagd

een windharp te bouwen

van een meter hoog

uit dennenhout

overdekt met tien snaren van ongelijke doorsnede

opdat de wind in die viola

naar hartelust de coupletten en rapsodies

van eigen vinding ontvouwen kon

En inderdaad de harp

weidser dan de gezangen der walvissen in de vloeibare smaragd

raadselachtiger dan de schommelingen

in de aantrekkingen en aandrijvingen der zonnestelsels

resoneerde, vibreerde

gaf van Aeolus de harmoniese Atlantiden door

vertolkte van het heelal

nu eens de diepe rust

dan weer zijn serafijnse vervoeringen

Ik hoorde de door vadertje Hugo

geliefde schaduwstemmen der monden mompelen

en ook de onuitsprekelijke rilling

van scheppings allereerste momenten

dan weer hield het instrument stil

om plots driftig in een crescendo te klimmen

alsof het instrument

het ganse gamma

van heelals onuitputtelijke notenvloed

er uit wilde slepen

Bevlogen dacht ik dat deze muziek

zonder menselijke tussenkomst ontstaan

heuse geneeskrachtige gaven bezit

om onze misdaden, tranen en migraines te verlichten

Aangezien haar trilling, uitdrukking van het oer

naar het trillen van onze cellen verwijst

zouden dan niet

door naar haar te luisteren

de knopen in onze atomen

zich door een gelukkig toeval ontwarren ?

Door die gedachte gedreven liet ik meteen affiches drukken

om op te hangen bij de bakker, de apotheker, in de straat, het café

van mijn wijk

de mensen oproepend

arm en rijk

op die dag op dat uur

naar Aeolus' fanfare te komen luisteren

Vanzelfsprekend is geen mens komen opdagen

in de tuinen van de Pharo, hoog boven de Vieux-Port uit van het antieke Marseille

het evenement bleef onopgemerkt

ik bezat geen enkele kans

dergelijke dwaasheid

in fraaie werkelijkheid

om te zetten

Mijn God, van welk streven ben ik toch slaaf

denk ik nou echt die mensen arm en rijk van hun kwalen te kunnen ontlasten

Fransen voor mijn zaak te vinden, ik als Batavier geboren

op wat voor grond denk ik hen aan te kunnen spreken ?

Niettemin galmde de harp machtig over de baren

in de mistral ontvouwde mijn vaandel zijn kleuren

en zelfs, aandoenlijk, alleen op die rots

heb ik de onstuimigheid

van een triomferend geluk

in die snaren voelen gaan

Wat musjes in de rondte huppelden in het stof

onder het azuur strekte de smaragd zich in een luie schittering uit

wat is uw licht schoon Heer, en wat was ik trots

het ritme van uw ondoorgrondelijke hart te hebben horen kloppen

Toen nam ik de weg weer terug naar huis, harp onder mijn arm

het vaandel zorgvuldig om de stok gewikkeld

hondendrollen vermijdend, verdronken in het gevecht van de auto's

ontnuchterd door een banaal concert van ontketende claxons

Wat is nu werkelijker

de kloppartijen in de straten

de onophoudelijke kamp onder de stoplichten

de poedeldametjes

het beton der gebouwen

de gretigheid van de woelende menigte

of mijn splendiede harp

daar boven

helemaal zot ?

Wie zal het zeggen

wat wegen Aeolus' akkoorden op

tegen urbane razernij ?

zo weinig

helemaal niets

bespottelijke euforie

maar die plaats vond

en de mijne was

harp op de kustrand

zwijgende gezangen

dat alles

gemompel tranen gezang

gekir

een trilling een schommeling een achtste noot

een eenvoudige toon

van wat dan

van een woord

maar wat voor woord

zee zon bloem

licht echo der lichten

zon stem lichten

vloed der lichten

Tegengif 4

Naar aanleiding van Dorien Pessers'* vraaggesprek "De Angst Zal Zich Ooit Wreken" in Hollands Diep aug. 2009 - waarin de vrees voor de Islam in het licht van de Nederlandse politiek wordt geanalyseerd - moge het volgende gelden.

De politieke elite van dit land, getrouwe weergave van de stem des volks - of deze nu van rechts of links waait - is al generatie's lang ontzield in gedachten, doen en laten. Onder druk van vooruitgang en welvaart, van mechanica en economie is het hart der bevolking versleten, verdwenen en lijkt deze ontkenning van het levende westers erfdeel even onvermijdelijk als onherroepelijk. Het land is meegegaan in de vaart der volkeren - gaven de Verenigde Provincie's niet zèlf een weergaloos voorbeeld ? - waardoor het transcendente principe als eerste opzij is geschoven.

...Welk principe ?

Het oerbeginsel, waaraan een ganse samenleving haar zin en bestaansrecht ontleent en zonder welke zij niet kan bestaan, geen enkel moment, net zo min als de mens zonder adem noch de vis zonder water kan, zeg maar "God".

"God" - met alles hetgeen achter die drie letters schuil gaat - God als voorwaarde van al wat is, wordt en was is spoorloos uit de gemoederen verdwenen. God is morsdood.

Er is een leegte ontstaan, een afwezigheid, een ontzield bestaan, een domme dood - want het is aan niets of niemand gegeven zich aan de aantrekkingskracht van het principe te onttrekken zonder er onmiddellijk de nadelige gevolgen van te ondervinden.

De Islam, die het contact met de transcendentie niet heeft verloren, vult deze afwezigheid in de polders moeiteloos op. De boodschap van de Profeet heeft zich niet ontwikkeld tot een religie los van het begrip staat en verleent daarom aan de in het Westen levende belijders van Allah een gevoel van zekerheid in een, voor hen, onbegrijpelijke en daardoor beangstigende samenleving. De Mohammedaanse gnosis heeft geen enkele moeite met het universeel heilige zowel op individueel als op collectief niveau - en dààr wrikt de schoen in dit land.

Een samenleving waarin andersgelovigen naar de zelfkant zijn gedreven, bijeengebracht in sinistere, onheil oproepende woonwijken, waar de kinderen van de oudere generatie - het kan nauwelijks anders - ontsporen kan de roep om Allah bij een groot deel van deze bevolkingsgroep alleen maar vergroten.

Evenzo slecht is het gesteld met de kansarme autochtone bewoners : zij worden ontkend en voelen zich ontheemd, regelrecht in de steek gelaten.

Het is niet zozeer de schuld van rechts of van links, het is niemands schuld- of het is de schuld van ons allemaal.

Essentieel is bezinning op een vernieuwd westers godsbegrip - dan pas kunnen de muzelman en de westerling elkander opnieuw ernstig nemen en, voorwaar, eerbiedigen.

Alle verworven ideeëngoed - verlichting, moderniteit - ten spijt ligt dààr het werkelijke probleem.

Niemand in dit land waagt zich openlijk aan de godsvraag bang te worden uitgelachen. En toch ligt hier de oplossing van het vraagstuk. Limburgse vlaaien, Zeeuwse bolussen noch Haagsche bluf komen hier aan te pas.

Het gaat er niet om terug te keren naar de God van voor de verlichting, dat is onmogelijk. Het gaat om de formulering, door het westen, van een nieuw gods- en mensbesef, revolutionnaire waarden die passen in de wereld die er aan komt.

Hier ligt de keuze : handhaving van deze ontzielde natie - of een vernieuwd, inspirerend en verenigend godsbewustzijn zowel op individuele als op collectieve schaal dat op den duur zal uitmonden in een andere samenleving.

*rechtsfilosofe Vrije Universiteit Amsterdam

zoom

Tegengif 3

zoom

Ik ben geen kadaver in wording

eindeloze fut voedt mijn vlees
van leven maak ik een feest
dood jou gooi ik over mijn schouder

in niets gehinderd
mijn vlees onaangetast
zul je dood me nimmer nemen
van jou ben ik zo vrij als een vogel

toekomstige lichamen worden hier al

hemelse mogendheden gezaaid

zodat op de dag van vereffening

ik mijn buiten de dood opgezette leven

binnentreden kan

jouw ruimte ga ik voorbij

jouw invloed verbleekt

in de schaduw van mijn schittering

eeuwig, zo neem ik me voor

en als, toevallig, zieltogend

je kaken me omklemmen

dan nog schaterlach ik om je tanden

want mijn victorie heb ik in handen

dood blijft ver van mij

eindeloze fut voedt mijn kuiten

leven maak ik immer vrij

dood, jou werp ik naar buiten

het onzichtbare ontsluiert levend vuur van wind
ik heb het recht zegt god
mij in mijn bloed te storten
door mijn bloed heen
tot op de millimeter exact
want ik weet
mijn verlosser leeft
en hij zal tenslotte hier op aarde ingrijpen
hij zal mij aan zijn zijde stellen
hoezeer mijn huid ook is geschonden
toch zal ik in mijn vlees
god aanschouwen
ik zal hem aanschouwen
ik zal hem met eigen ogen zien
ik
geen ander
stem licht echo der lichten
stem rol stem kern der lichten
midden tussen het stof in

Tegengif 2

- Pstt, even onder ons, het is toch niet waar hè, dat Eden van u ? Men verklaart u voor gek !

- Als ik er niet in geloof, wie dan wel ? Uw idee over Eden lijkt me trouwens nogal karikaturaal : Eden is geen mooi stukje land hier of daar, Eden zit van binnen, in u, in mij. Dat Eden in onszelf, daar moeten we subiet naar toe. De mens die naar het principe luistert, die het ziet, hoort en voelt, dat is een mens met een ziel, die staat in contact met het paradijs, dat is een mens die onaangedaan blijft door wat hem van buiten af wordt opgedrongen. Zoiets tekent moed, vrije vrijheid, aangename gekte, om het maar zo te zeggen. Wie gezond dwaas is, zingt elke dag een liedje. En... alle duisternissen bij elkaar wegen niets op tegen één lichtje.

- Maar het paradijs, dat is er toch voor iedereen ?

- In ieder geval voor elk mens die in zijn innigste wezen de kracht van het principe ontdekt en die dat punt durft te vertrouwen, te geloven, voor zo'n mens is Eden reeds hier en nu, onder handbereik als het ware. Het koninkrijk ligt aan ieders voeten. U moet het alleen wel willen voelen ! Eden werkt uiterst aanstekelijk, in een mum van tijd ontstaat er een kettingreactie, genoeg om het allergeringste in een dans mee te voeren. Wie houdt zoiets tegen ? Die vaart, die keten, die versnelling ? Binnenkort zijn geldelijke middelen niet meer voldoende om te leven en moet er een geestelijk surplus bij... een zachte, explosieve dynamiek naar het hogere, volgens de onverstoorbare wetten van het principe, goedertierenheid, rechtvaardigheid, schoonheid, schranderheid, voorzienigheid, soepelheid, snelheid, schalksheid.

Eén generatie is genoeg, - wat zeg ik, een jaar, een maand, een dag, een enkel moment, de fractie van sekonde die een schakelaar nodig heeft om licht door te laten. O ja, we zullen dat lelijke cartesiaanse harnas achter ons moeten laten, onze horizon verbreden, ons idee over God verwijden, ons idee over onszelf durven verruimen.

- U bent inderdaad prettig gestoord.

- Wat u nonsens vindt is voor mij het allerhoogste. Het universum, dat opgediende Eden, hangt absoluut niet alleen aan wiskundige wetten vast, de schepping is principieel eerder een gloeiend woord... transparantie... lumineuze voorzienigheid... dichtersspel... geest die tot in onze tenen vloeit. Douce folie...

De juiste formule is : woord = symbool = geest = kennis = vermogen tot in het oneindige.

De geest - niet de rede - stamt af van datzelfde principe, dat in ieder mensenkind zingt en danst, of de persoon dat nu wil of niet, ernaar luistert of niet.

Zijn, ècht zijn, tot het uiterste en daar nog voorbij, met littekens en al, heeft niets te maken met cartesiaanse logica. Het èchte, het levende, het vrolijke principe troont in ons hart, niet in onze hersenen. Daarom is een universeel Eden van hart tot hart tot in de harde feiten haalbaar, ligt zelfs onder handbereik. Het schip wacht op ons om afgemeerd te worden.

Wie is er hier gek ? Uw perspectief van een nieuwe wereldorde ? Een mierenhoop geterroriseerde, gecriminaliseerde, bevroren, bespioneerde, misleidde, gerobotiseerde, geïoniseerde, gefluoresceerde, geüraniseerde onderworpenen ?

U doet me niet lachen.

Wij, wij zullen de vorm van Eden uitvinden, vrolijk, dapper, rustig. De gevolgen zullen grenzeloos zijn want het principe zelf is eindeloos soepel.

En voor de rest : ajuu paraplu !

Tegengif 1

Johanna Nooij-Jongerius

1919-1999

Zelf-interview

- Wie bent u ?
- Een Hollander die in Marseille woont en werkt, echtgenoot, vader van twee dochters, grootvader inmiddels.
- Wat doet u ?
- Ik dicht en schilder, het liefst portretten, zoals dit van mijn moeder en mijn broer ; duik in de zee bij zon of spring in de zon bij zee, doe de vaat, veeg de vloer, breng de boodschappen binnen maar doe niet mee met democratiese verkiezingen, openbare stemmingen, volkstellingen, politieke petitie's, bezoek geen voetbalwedstrijden, bezit geen credit-card, draagbare telefoon, ipod, draag geen tatouage, scarificatie of piercing. Rook graag sigaar.
Ben danig ingenomen met mijzelf, ongeduldig van aard en veeleisend. Men moet geen heibel met mij maken.
Kijk geen tevee, de radio staat wel de hele dag aan, zap van Bach naar Händel via Vivaldi & Co, François Couperin, Jean-Baptiste Lully, Marc-Antoine Carpentier, Jean-Philippe Rameau, Jean-Marie Leclair l'Aîné, de Renaissance meesters, de middeleeuwse cantors, klanken uit het Paviljoen der Bloeiende Godinnen, rythmen en melopeeën uit de hoogvlakten van Ethiopië.
Ben niet te dun, niet te dik, te groot noch te klein ; een vlekje hier, een wratje daar ; heb alle boeken gelezen en vlees verorberd. Mijn hele leven lang heb ik, uit getrouwheid aan mijn naam, een ark getracht te bouwen, een kathedraal, uit vermetel dichterschap, omdat ik geboren ben met de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog op mijn hielen. Dit stormachtig wagen heb ik van moeders vader geërfd, wiens naam ik draag.
Stam uit een puik gezin. Mijn moeder en mijn broer Marcel (ook zo'n schaterlachende drakenverdelger) zijn mij voorgegaan in de hemel en bereiden er hoop ik ook een plekje voor mij voor.

Met vader gaat het van uitstekend tot uitmuntend, hij gaat vaak uit, nog elke dag speelt hij piano en zingt er uit volle hart bij onder het genot van een glas nobel druivensap.
Nog meer vragen ?
- Voorlopig niet ; mag ik u hartelijk danken ?
- You are welcome, so far.



zich midden in het doopsel opstellen

als een eindelijk geopend boek

nieuw eeuwig verbond sinds de ark

en dat alles een moge zijn in een opwelling alleen

en dat zo de logge en lijdende

ijselijke en affreuse

menselijke geschiedenis

in onderaardse gevleugeldheid

drenke

Marcellinus Sebastianus Maria Nooij

1951-1991